در كوچه هاي از ابتدا آشنا
بعد از ترافيك پر ابهت
ميان سكوت و تاريكي محض
كنار درختان سبك شده
روي برگهاي خوش صدا
با چشمان و حواسي كه
مات نوشته هاي ريز و براق است
زمان اتمام رنگارنگي و
رسيدن به اوج هماهنگي است.
ندايي ميگوييد
دل شكرك خواهد زد
نگاه شيطنت ميكند
نفس عميق ميشود،
و نجوايي آرام ميخواهد
امشب هر شب باشد.
1 comment:
اين ديگه چه عكسيه ؟
Post a Comment